“Hoi Pap, dit is Richard, hoe vind je hem?”
Zo word ik 5 jaar geleden voorgesteld aan de vader van mijn nieuwe vriendin. Het is in de duinen bij IJmuiden waar mijn schoonvader is verstrooid. Er is geen markering. De plek zelf is de herinnering en de natuur bepaalt hoe de plek zich ontwikkelt.
In de praktijk zien wij dat het einde van een uitvaart bij een crematie vaak eindigt bij de deur die toegang geeft tot de oven. Heel anders dan het ceremonieel laten zakken van de kist in het graf. Hierdoor kan het einde bij een crematie soms wat abrupt aanvoelen. Er zijn natuurlijk manieren om dit anders te doen. Je zou er bijvoorbeeld voor kunnen kiezen de technische crematie in stilte te laten plaatsvinden en de ceremonie bij de verstrooiing plaats te laten
vinden.
Wat ook in opkomst is, is de as door de dierbaren op verschillende plekken te laten verstrooien. Familieleden en intieme vrienden ontvangen na de crematie ieder een klein deel van de as om op een zelf gekozen moment te verstrooien op een plek die betekenis voor hen heeft. Na een afgesproken periode ontvangen de nabestaanden een kort filmpje met ieders verhaal: waarom dit voor hen dé plek is, welke herinnering hebben zij aan die plek. Al deze filmpjes worden samengevoegd tot 1 geheel. Een mooie gelegenheid om nog eens samen te komen, opnames te bekijken en herinneringen op te halen.
Ieder krijgt zijn of haar plek om stil te staan bij de overledene. Of om hem een vraag te stellen: bijvoorbeeld de vraag wat hij van je nieuwe vriend vindt.
Richard Schimmelpennink
