Afscheid nemen en loslaten doe je gedurende je leven op vele manieren. Loslaten in overdrachtelijke zin zoals het loslaten van schoolliefdes, van je ouderlijk huis en woonplaats. En later het loslaten van je kinderen, dat al begint vanaf de geboorte. Zeggen ze. Of: loslaten van de spijt van keuzes die je niet hebt gemaakt, afslagen die je niet hebt genomen, loslaten van je ‘gelijk’, loslaten van mensen die je te veel energie kosten, of mensen die ervoor kiezen om jou los te laten (minder leuk). En natuurlijk het afscheid moeten nemen van je dierbaren.
Loslaten en afscheid nemen
En dat gaat vaak samen met het loslaten van materie, van spullen. Dat lijkt misschien het makkelijkste deel, maar voor velen is dat het niet.
Wat mezelf betreft is loslaten iets wat ik actief moet doen, het gaat meestal niet vanzelf. Vooral in overdrachtelijke zin, en in mindere mate ook het materiele. Blijkbaar wil ik liever aan datgene of diegene vasthouden. Opruimen en wegdoen vind ik bijvoorbeeld lastig, hoewel ik er wel beter in word nu ik met mijn groter wordende zoon in een klein huis woon. Ik heb het niet van een vreemde. Als er namelijk 2 mensen niet konden opruimen en wegdoen, dan waren het mijn ouders wel. Mijn broer en ik zijn dus dubbel belast.
Vol met leven
Toen mijn vader na het overlijden van mijn moeder naar een kleiner huis ging verhuizen, moest het huis verkocht en dus ook opgeruimd. Niet de leukste klus, maar voor (bijna) elk kind een onvermijdelijke. Het bleek dat de jaren na mijn moeders overlijden, mijn vader nagenoeg niets had opgeruimd en weggegooid. Het was te veel, en dat was begrijpelijk toen ik het zag: ook mijn moeder had niks opgeruimd. Ze was ruim 20 jaar lerares geweest en had bijvoorbeeld ál haar schoolagenda’s bewaard. De bonnetjes die ze verzameld had ten tijde van haar eigen bedrijfje waren er ook nog en op zolder lagen al onze kinderspullen. Zo vond ik al mijn barbies terug, poëziealbums en de volledige kampeeruitrusting uit de jaren ’80. Natuurlijk ook vele dierbare herinneringen en spulletjes. Letterlijk elke la die we open probeerden te trekken zat vol. Vol met leven.
42 jaar contactafdrukken fotorolletjes
En na mijn vaders overlijden vorig jaar, zijn we nog niet klaar. We hebben maar een opslag gehuurd voor de 30 dozen die vol zitten met 42 jaar contactafdrukken van fotorolletjes. Waaronder de nooit afgedrukte babyfoto’s van mezelf. Dat zou mijn vader namelijk zelf gaan doen in zijn doka.
Heel eerlijk, ik heb ze wel eens vervloekt, dat ook dit tot hun nalatenschap behoorde.
Opruimen voor je doodgaat
Maar de grootste verrassing die ik tussen de ‘erfenis’ tegen kwam was wel het geweldige boekje van Margareta Magnusson: ‘Opruimen voor je doodgaat’. En wat schetste mijn nog grotere verbazing: mijn vader had het wel degelijk gelezen en er zelfs aantekeningen bij gemaakt. Ach, het ontroert me dat hij de noodzaak ervan heeft ingezien maar hij zich er niet toe heeft kunnen zetten. Aan het boekje ligt het niet: een nuttige en bovenal eerlijke aansporing om op tijd te starten. Schaf het aan of geef het cadeau als het een moeilijk gespreksonderwerp is. Verplichte kost voor iedereen.
Sanne Beijen
Margareta Magnusson
‘Opruimen voor je doodgaat’
De Bezige Bij, € 14,99
